หัวอกของพฤ โอโดเชา หลังจากการเดินทางไปพบปะพี่น้องชาวปกาเกอะญอแห่งผืนป่าแก่งกระจานในวันนั้น เสียงจากปลายสาย ยังเต็มไปด้วยความขื่นเข็ญ “แววตาที่ผมไปเห็น เหมือนต้นไม้ที่ถูกถอนออกมา เอาไปวางไว้ มีแต่จะตรอมใจตายไป ไม่มีหมู ไม่มีไก่ ไม่มีข้าว ไม่มีพิธีกรรม ไม่มีชุมชน ไม่เหลืออะไร มันเจ็บปวด เป็นหมู่บ้านที่ล่มสลาย” และพฤ กำลังจะบอกว่า สิ่งสำคัญที่หายไป สิ่งที่บอกว่าจากนี้ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ความสูญเสียจากภัยพิบัติธรรมชาติทวีความรุนแรงขึ้น เราไม่อยากเห็นเพียงการจ่ายเงินเยียวยาจากรัฐ แต่ต้องการมาตรการรองรับหายนะภัยที่ชัดเจน และลายแทงเบื้องต้นที่ควรมีคือ “แผนที่เสี่ยงภัย”