สับ ‘สื่อบันเทิง’ ไร้กึ๋นวิจารณ์ละครเวที

หลายปีที่ผ่านมาดูเหมือนการชมละครเวทีในไทยจะสร้างกระแสความคลั่งไคล้ให้คอผู้ชมไม่น้อย นับตั้งแต่ละครเวที ‘บัลลังก์เมฆ เดอะมิวสิคัล’ ที่กำกับโดย ‘ถกลเกียรติ วีรวรรณ’ ได้เคยสร้างปรากฏการณ์แปลกใหม่ไว้เมื่อสิบกว่าปีก่อน อย่างไรก็ตาม การชมละครเวทียังคงจำกัดเฉพาะคนกลุ่มน้อยเท่านั้น ยิ่งเป็นละครเวทีประเภทไทยแท้ เช่น ละครพันทาง ละครนอก ละครใน หรือโขน ที่เต็มไปด้วยศิลปวัฒนธรรมอันวิจิตร คนชมก็ยิ่งน้อยและอายุมากขึ้นเรื่อย ๆ

เหตุใดมหรสพไทยแท้จึงไม่ได้รับความสนใจจากคนยุคใหม่ เป็นคำถามที่น่าคิด ?

ซึ่งต้องยอมรับว่า ‘สื่อมวลชน’ ที่เปรียบดังหน่วยหนึ่งของสังคมอยู่ในฐานะที่จะถ่ายทอดอักษรเพื่อโน้มน้าวและจรรโลงจิตใจให้คนไทยเห็นคุณค่าของมหรสพดังกล่าวได้ เพียงแต่สื่อปัจจุบันนี้ โดยเฉพาะ ‘สื่อบันเทิง’ ยังคงเดินหลงทางเข้าป่าลึกไปเรื่อย ๆ มักจะลงข่าวละครเวที เพื่อประชาสัมพันธ์ผลงานของค่ายยักษ์ใหญ่ เอื้อธุรกิจเสมือนน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ส่วนละครเวทีไทยแท้นั้นมักไม่มีงบประมาณในการซื้อพื้นที่สื่อเพื่อประชาสัมพันธ์เหมือนบางค่าย ทำให้ตกกรอบไปอยู่ในหัวมุมเล็ก ๆ ที่ยากใครจะสังเกตเห็น

แม้นสื่อบันเทิงจะจ้องประชาสัมพันธ์ละครเวทีในเชิงธุรกิจที่ดูเหมือนจะมากขึ้นเพียงใด ไม่ถือเป็นสิ่งผิดนัก แต่จะบ่งบอกถึง ‘ความไร้กึ๋น’ ในตัวของสื่อบันเทิงไทยเองที่ขาดการเขียนวิเคราะห์ วิจารณ์ การให้แง่คิด หรือทัศนคติต่อละครเวทีเรื่องนั้น ๆ อย่างตรงไปตรงมา

ทำให้ผู้ชมต่างเห็นว่าละครเวทีเรื่องนั้นอาจจะดีตามที่สื่อชักนำ จนสร้างปรากฏการณ์ ‘ลืมของไทย’ ในคนยุคใหม่ หากความจริงแล้วละครเวทีที่ว่าเจ๋งอาจจะเป็นแค่การเล่นขายของก็เป็นได้

ดังนั้น หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ วงการละครเวทีไทยคงจะถึงจุดอับ...ย่ำอยู่กับที่...เป็นแน่...ตราบใดที่ ‘สื่อบันเทิง’ ยังไร้กึ๋น

ไปงานรอบปฐมทัศน์ละครเวที แต่กลับถามเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ “คนนั้นเป็นแฟนกับคนนี้ คนนี้จะท้องกับคนนั้น หรือจับคนนั้นมารักกับคนนี้” โดยไม่ได้ใส่ใจในฝีมือการแสดงหรือบทละครเวทีที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

ช่างน่าเศร้าใจเสียยิ่งกระไร .

ภาพประกอบ:เว็บไซต์thai.alibaba.com

twitter:@jibjoyisranews